Wat niet kon - en andere verhalen

Daar had ze lak an — an die kouwe bereddering, maar nat en slap as ze over ’m stond, terwijl-ie ’r opnam, en fatsoenlijk as-ie ’r uitzag, raakte ze ’r driestheid, ’r gewone bewegingen kwijt.

‘As u maar meegaat,’ zei-ie, stug, of-ie zó zag dat dat niemendal voor mevrouw wezen kon — en zich dadelijk weer omkerend verzocht-ie-of-hij-de-baas-was: ‘en wil u uw voeten vegen, asjeblief?’

’t Lag ’r op de tong ’m ’n afhap te geven — en ”t lamste was, dat-ie gelijk had — ’r ene voet stónd op de smyrnase loper, die de diepte der gang belei.

Toen, correct, reikte-ie ’r ’n stoel in de wachtkamer, en voor-ie de deur achter zich sloot, zei-ie nog: ‘u mot geduld hebben — mevrouw luncht...

De vingers met de natte handschoeritoppen in de schoot verstrengeld, misselijk door ’r vochtige schouders en doordrenkte laarzen, zag ze zich in ’n penant-spiegel.

’t Violet vensterglas leek ’r bleek gezicht in ’t getemperd daglicht, dat door de gordijnen schuwde, te verjeugdigen.

Opstaan, rondkijken, dorst ze niét, omdat ’t alles in ’t huis zo stil was — over de dikke loper kwammen ze de kamer in, eer je ’t wist.. .

’t Duurde, ’t Duurde benauwend.

Soms snerpte ’n elektrische schel, maar ’t over de trappen lopen, ’t gepraat, de rumoerigheid as in ieder huis, hoorde je niet.

De elbogen op de knieën, gespitst bij ’t minste gerucht om zich ’n houding te geven, bleef ze in wachting.

En omdat ’t eindeloos scheen — en de doffe schemer der kamer ’r beving — en de koorts waarmee ze ’t na ’t grijnzend gezicht in ’t spionnetje ondernomen had, in ’n mateloze moeheid was verslipt — lei ze de dampende vingertoppen tegen de oogholten die ’r zich gloeiend aan-zogen.

... Dóód blijven — ineens — zonder pijn — zonder lij jen — je geen stap moeite meer geven... De één die om ’r gaf —

45