Wat niet kon - en andere verhalen

stilte der straat, zonder venters, zonder geraas van kinderen, zonder de gore uitstallingen en rommel-kelders, die ze dagelijks zag, dee ’r als iets plezierigs an.

Misschien zolang as ze leefde had ze hiér niet gewandeld.

Na ’t Kalfie ja — en is ’n eind na Diemen ja — en ’t Vondelpark — en de Kalverstraat — maar de grachten, daar kwam je niet toe — daar dacht je niet over...

Ze wisten wat ze deën, de mensen met centen ... ’t Was ’r uit ’te houen, hoor — met geen bovenburen, geen mangel-huis an de overkant — geen loodgieterij met jonges, die over de horren-met-de-witte-letters as vlerken met je begonnen, de vuilste dingen schreeuwden, as je éffetjes voor ’t raam zat — geen snoepwinkel met polkabrokken, kalksuikers, neutjes — niemendal van de éigen straat...

’n Eind voor ze ’r was, had ze ’r haar gladgeduwd, ’r natte blouse angetrokken, ’r neus gesnoten — toen viel ’t ’r tegen.

’t Was bij lange niet zo’n breed huis as de andere, erreg ouwerwets, met óók wel een hoog bordes, maar smalle raampies.

Je kon niet geloven, dat daar rijkdom woonde, zo as ’t afstak. ..

Maar toen ze, na ’n paar maal voorbij te zijn gelopen, éindelijk schelde, de koel-galmende slagen door de stilte waren verslurpt, en de deur zonder ’n kraking, als ’n spiegel van soepel-lichtende verf, de vestibule met ’r weelderigheid van borden ontsloot — en ’n huisknecht, bejaard al, met grijze bakkebaardjes en ’n roze-doormarmerd jasje over het vest van vergulde knopen, nog voor ze iets had gevraagd, ’r verzocht binnen te komen — toen hakkelde ze van verlorenheid, zo verdaan en pover en daar-niet-thuis-horend, as ze zich voelde.

De ouwe knecht maakte ’t ’r niet makkelijker, scheen, door z’n omgang met mensen van betere stand, wat anders over zich te hebben gekregen.

44