Wat niet kon - en andere verhalen

rend op ’t kinderlijke af, dat ’r al ééns in ’n bui van teleurstelling iets had laten drinken dat ze dacht dat vergif was, terwijl ze tegen de avond om de ‘bak’ had gekrijst van ’t lachen — in de onevenwichtigheid van ’r gestel, kwaadaardig over ’t gegrijns in ’t spionnetje, woest op zich zelf omdat ze door de straten baggerde, as ’n gekkin, zonder buut — liep ze ineens met volle zekerheid, zonder ’n hapering of twijfel, naar de Herengracht.

Ze déé ’t.

As iemand ’r nóu had tegengehouen, zou ze zijn losgekomen, ’m op z’n falie hebben gegeven.

Ze dee ’t om te tónen dat ze ’t dee — dat ze zich niet liet pésten.

De gedachte an de handelsreiziger, nou ook an ’t werk, de gedachte an Dirk, zat ’r niet dwars, was ’r geen slapste prikkel.

Omdat ze niet wist op welke hoogte ’t nummer der advertentie was, wandelde ze bijna de hele gracht af, huis an huis naar de cijfers kijkend. Dat bekortte de lengte.

Soms werd ze zenuwachtig, glimlachte ze bizar, trok ze ’n gezicht-van-vrindelijkheid en lievige-praatjes, as ze zich voorstelde hoe ze over dat mens zou zitten, en as anbeveling zou ze zeggen hoe handig ze met de naald kon omgaan ... As ze dat niet kon, na de jaren op ’t atelier, toe ze nog goed met tante was, nou... !

De brede waterbaan tussen de hoge wallen leek door ’t stadig regen-geprikkel ’n grauw-stalen zeef met spichtige gaatjes.

De weelde van ’t groen aan de bomen, mals en zwaarmoedig, hing er als een sluiter in af, zachtkens gewiegeld, en een enkele pui met ’n molm-trillend dakje en witte kozijnen in aarzlend gedein, schimde op uit ’t groene gezweef in de diepte der gracht.

De deftige rust van de huizen met de hoge bordessen, de

43