Wat niet kon - en andere verhalen

toen, voor ’n winkel in dames-artikelen, die uitverkoop hield, dacht ze traag en verveeld, dat as ze na ’t adres wou — van die mensen met ’r gefröbel — ze ’t kon probéren — zo maar — voor ’n lopie — en om is te kijken, hoe ’t ’r uitzag — daarvan bedierf je niet — of je hier of daar kletsnat wier ...

Maar dan liep ze zich weer te beredeneren, dat ze nét nou poes-wat-hebbie-’n-mooie-jongen kon spelen — met ’r natte rommel an ’r lijf — en ’n humeur as ’n spin. En met de stellige ingeving, dat ze maling an ‘Moe’ ’r biggesnuit en an de twee judassen had — en dat, as ze onder de dekens kroop, ze geen bek hoefde open te doen, vóór de gestoofde aal op tafel kwam — stak ze nog eens, bij ’n stortbui, die damp uit de keien sloeg, ’t plein over, en de smalle straat doorhaastend, zou ze angescheld hebben, as ze in ’t spionnetje naast de verschoten geelzijden gordijnen geen hatelijk-lachend gezicht had menen te zien.

Plots, zonder ’t minste wils-voornemen, had ze zich omgedraaid, met de paraplu zo ver mogelijk over ’r rug. Nee. Nooit.

As ze vanmiddag zouen leuteren, dat ze — binnen ’t half uur — terug was gekommen, zou ze ’t vierkant hieten liegen, tegen allemaal.

De eerste dwarsstraat inslaand, met ’t gewrijf van de natte rokken tegen ’r knieën, beet ze zich in heftige, machteloze verwoedheid, op de lippen, en de hand die de rokken hield, omspande, kneep de stof, of ze zich wréékte. De adders, ’t tuig...

Dan, zot-snel van besluit, in de ouwe grilligheid van ’r gestel, dat ’r uitgelaten, gierend-van-vrolijkheid, hinderlijk-druk of prikkelbaar-ellendig en levenszat kon doen zijn, dat ’r tot de uitbundigste daden-van-goedhartigheid dreef, ’r dee beven van meelijden als ’n ander verdriet had, en ’r weer in vermoeide uren uitsluitend op ’r éigen ik, ’r éigen hebben, ’r éigen gedoetje aanwees — dat ’r onhandelbaar maakte, met de vreemdste nerveuze explosies, of zacht en charme

42