Wat niet kon - en andere verhalen

Anna en Carmen — voor geen goud! Ze bleef net zo lief de hele dag zonder eten en drinken — en bij de weg.

Je ontbijt, met nog een half kadetje-met-leverworst, woedend in de steek laten, en de deur op de manier waaraan ‘Moe’ de smoor had, achter je dicht bonzen — en dan of ’t anstellerij van je was, binnen ’t kwartier anbellen — dat ging niet — dat verdraaide ze, al voelde ze zich lam as ’n hond.

Wat ze dan wél most, wist ze niet.

In ’r beursje, met ’t zilver knipje, dat ze van Pet cadeau had gekregen, dat ze nog gister tegen Dirk z’n hoed had gekieperd, toen-ie z’n centen zat te tellen, was geen rooie duit.

Zaterdag had ze ‘Moe’ ’t ‘pension’, de nieuwe blouse, de flessies stout afbetaald, omdat Dirk ’r op stond, en de daalder, die ze Anna in ’n gekke bui had geleend, om ’n paar nieuwe toffels te kopen, had ze net nóu kennen terug vragen — gesteld dat ’t ’r an zat.. .

Daar darde ze. In dat verrekte weer. Met schoeren die nat begonnen te worden.

Daar darde ze, zonder ’n cent, om in ’n melkinrichting ’n kop koffie te drinken — zonder ’n kennis in de hele stad — zonder anspraak . ..

Alleen bij Fie was ’t te proberen — as die tegen twaalf uur bij de hand — en as hij niet thuis was. Maar wat schoot ze ’r mee op? As Sofie vroeg waarom ze met ‘Moe’ en de anderen mot had, kon ze niét uitpakken, ’t Goeie soort! Fie met ’r knoppen, ’r dure boeltje, ’r herdershond — was de rechte persoon, om in ’t geval van Dirk raad te geven.

Ze was een endje heen, ’n endje terug gelopen — of ze iemand wachtte — onverschillig voor ’t gedruip langs de baleinen van ’r paraplu, niet meer de plassen ontwijkend, omdat ze toch natte voeten had.

Even was ’t geraas van ’n brandweer-wagen, die de morsige keien bedaverde, en ’t sloom gelui der schel ’n afleiding geweest; even was ze tot aan ’t plein terug-gesukkeld —

4¹