Wat niet kon - en andere verhalen

schaterlachte Carmen, de pianokruk met ’n ruk omzwiepend en al de toetsen tegelijk met ’n schuiver van ’r wijsvinger aanstrijkend.

’t Doorjenkte de kamer allerkomiekst en nóg komieker was Carmens gedraai op de taboeret, de handen om de knie-en, als ’n bromtol zo vlug.

‘Moe’ verslikte zich ’r van in ’r koffie, hoestte met piepende stuipjes en Anna, neergekwakt naast de piano, lachte dat de tranen ’r over de sproetenkonen liepen,,

Toen kwam nog de schoonmaakster ’r bij, die an de deur had staan opletten, of de visboer, van wie ‘Moe’ ’n pondje aal had gekocht, geen dikke met dunne verwisselde — en met ’t bakje bloedrige, slijm-krielende beesten voor ’r buik, bleef ze vragend-lacherig in de deur-opening, niét snappend waarom de juffrouw met twee van de meissies zo’n plezier had en waarom de derde as met zere kiezen kauwde.

‘Sien!’ lach-schreeuwde Anna, ’r knieën beklappend en ’r oranjewimpers saam van leut, ‘Sien, me krijgen ’n bruiloft — waar, hoor! — Lea gaat ’n betrekking zoeken en ze tróuwt!...’

‘Dat zei je an je hart voelen,’ zei Sien droog.

‘Werachentig,’ zei ‘Moe’ nog eens — en ze giechelde met ’r roestige strot zo schraperig-benauwd of ze d’r in zou blijven, ‘werachentig, Sien! Vedaag worden de kaartjes gedrukt en an de vrinden rondgezonden ...’

‘Bè-je wel wijs!’ praatte de schoonmaakster. ‘An de ketting gaan leggen!’

Gebogen over de krant, langzaam-bedaard kauwend, om ze met d’r kalmte werom te treiteren, bleef Lea de kartelende letters bestaren.

Ze had moeite zich in te houen, moeite te slikken.

Daar zat ze met ’r barstende kop, met ’r beuheid-van-al-les, met ’r verhavende wil — en daar deën ze of ’t ’n geintje was.

As ze ’r hadden laten gaan, zonder ’r van te kikken — zon

38