Wat niet kon - en andere verhalen

kadetjes — en as ’n extra: drie schijfies leverworst, bruin an de randen en nog met de vel-slurfies van de rest van ’t onsie. Ernaast kookte de thee op ’t spiritus-s’tel.

‘Moe’ zat met Kees in ’r schoot voor ’t raam-met-de-bloemstandaard — en ’r vlezige handjes leien ’n kom koffie om, die builende dampen rond ’r bigge-gezicht sloeg.

Slurpend met kleine vochtige oogjes-van-behaaglijkheid, zei ze geen woord.

Ze keek naar de pendule op de schoorsteen — de vergulde pendule onder de stolp — en van de pendule naar Carmen, die op de piano-kruk omgetold was, om Lea te zien binnen-chagrijnen.

En omdat ze geen opmerking maakten over dat ontbijten — bij twaalven — op slag van twaalf — en de lievigheid hadden gehad d’r thee tóch warrem te houen — besloop ’r ’t gevoel van ze-bennen-zo-kwaad-niet.

As ze nou maar één hartelijk woord hadden gebabbeld, zou ’r bui op den duur zijn gezakt.

Maar aan de tafel, nog met de trekpot in de handen, hitste ’r ’t sarrend gezwijg, ’t geblaas in de koffiekom, ’t mekaar judasserig ankijken van ‘Moe’ en Carmen — of ze zich voorgenomen hadden ’r te pesten.

Zonder op te zien — knap as ze wat merken liet! — smeerde ze ’r broodjes en toen, om zich ’n houding van onverschilligheid te geven, ging ze quasi de krant, die voor de kruimels over ’t zeil lag, lezen.

Anna, klaar in de keuken, herriede met ’n galmstem de kamer in — hield vals-druk op bij ’t vijandig-hatelijk gezwijg van ‘Moe’ en de anderen.

‘Jessis — bè-je d’r al! ’ kwam ze leuk los. ‘We dochten — niewaar Moe? — da-je na ’t Stadhuis was, om je boterbrie-fie te halen, hahaha!’

‘Ik zeg niemedal,’ zei ‘Moe’ achter ’r kom. ‘Mijn ken ze as getuige krijgen ...’

‘En mijn om polleke-mezuurka’s op d’r bruiloft te spelen!’

37