Wat niet kon - en andere verhalen

— niet met duizend gulden toe — niet met twee bankies — om op de schobberdebonk bij ’n mens, dat je niet kende, an te bellen!

Stel je de reuze-bak voor! Met ’n kind in ’n wagentje of an je hand hele dagen rondsjokken — en kouwe komple-menten van iedereen ...

Zulke gékke invallen had je alleen, as je kop van streek was... En as-ie bleef tamboeren, most-ie ’t maar an Anna of Carmen vragen... De flauwe kul. De bak! Te gaan bedelen, as je niemand dankie te zeggen had — as je geen kip kende, waar je om maalde. Nee, om niemand. Om hem net zo min.

Nou ze met hersens van steen, na ’n nacht zonder slaap, wrokte, wou ze enkel met rust gelaten worden.

Als ze ’r boterhammen, met de inkt-thee, gegeten had, en ’r kamer angeharkt, bleef ze leggen tot ze geroepen wier.

Niks, niks interesseerde ’r — hij niet, niemand niet. En die smerige krant, met Dirk z’n idiote invallen, ging in de vulnisbak.

’n Arm over ’r ogen, om ’t licht te weren, lei ze in verstikkende lusteloosheid.

’n Hen, lang-klaaglijk kakelend in ’t leghok, had ze ’n trap kunnen geven — ’t schapig zingen van Anna, die in ’t keukentje aardappelen jaste, klonk als ’n treitering. Ze was beu, beu van alles — en omdat ze zich in die downheid zo diep-rampzalig voelde, dacht ze ’r over op te staan, om door de deurkier na bene jen te roepen, dat ze ziek was, in ’r bed bleef — wat ze meer had gedaan.

Maar toen ze de knop in ’r hand nam, zag ze een ansichtkaart, die met de eerste post moest gekomen zijn, over de drempel geschoven — een die-ie ’s nachts gepost had — een, waarop enkel Dirk stond. Die zond-ie ’r meer voor ’r album.

’t Dee ’r niemedal. Daar had ze net nóu idee in. Maar eenmaal op, begon ze zich te kleden, en voor ’t spiegeltje

35