Wat niet kon - en andere verhalen

‘Moe’, over tienen opgestaan, en ’r dag ruziënd met de groenteboer aan de voordeur begonnen, klopte ’r nijdig wakker.

‘Leaaaa! Leaaaa!’ schreeuwde ze achter de deur. ‘Ben je van plan te blijven leggen? Over elven! Mot de thee nóg langer koken? Alloooo! Alloo ...!’

‘Nou! Nou!’ verweerde ze zich slaapdronken. ‘Zet ze dan af — is me dat een gebler op de vroege morgen!’

‘De vroege morrege — de vroege morrege,’ lijsde ‘Moe’, op nieuwe herrie belust — ’n smerige kroppies sla, as de kerel onderan had gestopt! — ‘’k zou vannacht opstaan — en me eten op me bed laten brengen! Kwart over elven! Kwart over elven!’

Met sjokte ze de trap af, de handen zuigend langs de leuning, en bij iedere stap leken de treden mee te hijgen.

Even was Lea door ’t lawaai opgeschrikt — nu lag ze met ogen die ’t licht niet konden verdragen, en met ’n pijnlijk, zwaar hoofd.

’t Liefst had ze zich omgedraaid, lam en ellendig als ze zich voelde, maar dan kreeg je ”t zure gezanik bene jen. Vijf minuten konden ’r bij. Als ’t dan toch zo laat was ...

Alles hinderde ’r — de krakelige stem in de gang — ’t ge-schrob en geplas van de schoonmaakster op ’t plaatsje — ’t gepiengel van Carmen, die de ene toets nog niet van de andere kon onderscheiden, op de piano — ’t timmeren en schaven in de timmermanswerkplaats naast de blinde muur — ’t geraas van de straat, dat scherper naklonk, omdat de voordeur anstond.

Ze kwam wel ’ns meer met een zó bloed-leeg hoofd wakker — vandaag — door de drukte en vermoeienis van gister — scheen ze geen hersens te hebben.

Eerst langzaam, als ’n ding uit ver verleden, traagde ’t zitje in de duinen in ’r — ’t gelach in ’t Volkskoffiehuis bij de taaie biefstuk — de belofte — ’t voornemen in z’n zonderlinge zekerheid van de nacht.

Hoe had ze daarover kunnen zeuren ... Ze dacht ’r niet an

34