Wat niet kon - en andere verhalen

En wat ze mórgen zou antrekken, ’r rooie blouse, de donkere, of de witte van vandaag, as ze ’t mens van de advertentie opzocht?... En hoe ’r praatje te maken? Ze zou zien — ze zou zien ,..

De handen onder ’t hoofd was ze ingedut, behaaglijk en zéker, maar nog in ’t diepst van de nacht schrikte ze door ’t dichtslaan van de huisdeur en ’t naar boven stommelen van Anna, die de notaris uitgelaten most hebben. Gek dat de kerels bang vor daglicht waren ...

Hoe ze verder woelde en dee — wakker bleef ze.

Here-god hoe onzinnig dat je ’t op de klok van de dolerende kerk vier, half vijf, vijf hoorde slaan, dat je van links na rechts woelde, om de slaap weer te pakken — en dat je je uitgerust voelde, helder en fris of je uren en uren gemaft had!

’t Huis was van ’n lekkere stilte. Gebeurde ook niet dikwijls — énkel vrouwen. Alleen Kees, die voor onraad in ’t keukentje opgesloten wier — voor die dove opvreter zouen de diefies wegblijven! — snurkte of Patjepoe, Carmen d’r liefie, die ’n motorfiets had en op de renbanen gokte naas-tan logeerde.

Een keer, toen Carmen na Carré was, was-ie met haar na boven gegaan — bah! — bah — bah ... Je most spoegen as je an je leven dacht, dacht, dacht... En ze raakte ’r nooit meer uit, nóóit...

De moeder van Dirk, zou ’r zien ankommen.

Voor schoondochter ’n hipfaldera — as je eigen huizen gehad had.. .

Tegen de late morgen — de tram belde in de straat achter de woning en bakkerskarren beschokten stampend de keien — sliep ze in, maar al die uren, die trage, eindeloze, klaar-duidelijke uren, die uren van wrevel en toch felle zekerheid, wikte ze vinnig en aanhoudend over ’t zelfde.

Wat ze zich ook in ’r over-wakkere, onwezenlijk-lucide stemming voornam, om aan te denken, om ’t star getob kwijt te raken — ’t lukte niet.

33