Wat niet kon - en andere verhalen

’r Vaste plan was geen antwoord te geven, maar ’t heer-lijk-opluchtende van de rust buiten en ’t prettig gevoel van ’t veilig-onder dak zijn, dee ’r vanzelf praten.

‘Ja, ’k leg ..

‘Doe je deur effen open — om ’n ogenblikkie te klessen.’ ’k Versta je zó wel.’

‘Wat zee je beneden? Was ’t ménes — of wou je ’r moe tussen nemen ...?’

‘Menes, hoor!’

‘Ja, je zal mijn verlakken.’

‘Geloof ’t niet... !’

‘Vertel dan,’ drong Carmen aan.

‘Vertellen? ’k Ga slapen, ’k Ben moe. Mórgen.’

Is ’t met Dirk?’

‘Nee.’

‘Met wie dan?’

‘Met niemand, ’k Heb geen trek. Me ogen vallen toe. Dag!’ Ze blies de kaars uit. En terwijl de ander scharrelde, hield ze hardnekkig ’r mond.

Ze had geen trek door ’t beschot te schrééuwen.

’t Wier toch alles overgebracht en de notaris, die met Anna naar bed ging, had ’r allerminst mee nodig ...

De geluiden van ’t huis beluistrend, ’t geschuur van Carmen achter de wand, ’t kort, mal gefluit van ‘Moe’, die Kees aan de straatdeur uitliet, ”t gedempt gesmoes en gelach in Anna d’r kamer — j essis, j essis, wat ’n rot bestaan, as je dacht — lei ze ’n poos met open ogen bij ’t verzwakkend weerlicht-gesidder.

’r Angst, nou ’t niet meer donderde, enkel de regen op ’t kozijn spatte, was voorbij.

Je kon ’r bij tellen — een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven — dan zag je ’t klimop, ’t tulen gordijn, de figuurtjes op ’t behang, de vierkante lichtplas in de spiegel...

Wat was ze moe ... Wat was ’t zalig te slapen... Wat hiéld ze van de goeie lieverd ...

32