Wat niet kon - en andere verhalen

doezelen van ’t Ongekende, waarmee ze gemeenschap zocht, dan kon ’t plots bij ’t beven der kamer, ’t huilen van de wind, ’t aan-kletteren van de regen, in ’t giéren van angst dat-ie ’r toch niet hóórde, dat-ie maling an ’r ellende, ’r gegrien en gewurm had — na zonden die ze niet op ’r vingers dorst tellen ...

‘As je d’r ben — as je.. . geef dan ’n teken, één teken, éf-fetjes,’ — kreunde ze, ’r handen wringend, de nagels in ’t vlees kervend ...

De donder rommelde zwakker, soms vér weg als ’n kar over keien, soms bol van stoot als ’n kist die verschoven wier.

*t Kraakte nog wel ’ns boven ’t huis, maar de verschrikkelijke knallen en ontploffingen schenen zwakker echo’s te stuwen — en ’t weerlicht, paars van zweving nu de kaars bij ’t bed ’t bloemen-behang be-geluwde, verloor z’n kracht en z’n woest-bleke val door ’t venster.

Afgebeuld zat ze op. Door de tulen gordijnen schimde, zwonk ’t klimop — de kaarsvlam week en bewoog op ’t onrustig gaan van ’r adem. Van benee warde gepraat en gelach. Alweer bezoek. Drukke nering vandaag — met ’t onweer! ’t Most de notaris voor Anna wezen — die met z’n hangbuik en z’n valse gebit, dat-ie in ’n glas water zette, as-ie ’n héle nacht bleef... Pang, ’n fles champie ... zag ze Kees op de kurk toevliegen om ’m na de mand bij de piano te slepen ... Pang, of de bliksem geknald had ...

Eerst tóén — as iets dat ’r te binnen schoot — zei ze ‘amen’, vergeten as ze ’r bidden was — en mal as ’t stond ’r geen end an te maken ...

Carmen, die naastan sliep, voor niemendal an de deur had geklopt, omdat ze geen asem gaf, tikte nog eens tegen ’t beschot, toch ’n wel hartelijke meid, al lee ze ook met ‘Moe’ onder één deken, en al was ze op de penning-dertien, om van te kikken.

‘Zeg, doe nou niet of je slaapt!’ riep ze, ‘t dunne wandje bebonzend. ‘Leg-ie?’