Wat niet kon - en andere verhalen

De keeshond sprong opnieuw in ’r schoot,, en terwijl ze nog eens, wereldwijzer, ’r ach-kom her-sprak, kreeg ze ’n hoestaanval die ’r garstig gezicht tot in de mondhoeken ver-paarste.

Boven, diep onder de dekens, krimpend biji elke donderslag, lei Lea te huilen.

Helemaal zónder ellende had zich ’t voornemen niet ingezet.

Mórgen zou ze ’t in ’t stille, kleine gezin proberen.

As God hielp ...

Tot de sprei toe, had ze over ’r hoofd getrokken, om niet één licht-schamping te zien.

Zo, in smorende broeiing, gejaagd-ademend als ’n dier in nood, en met verkleumde voeten — bad ze.

Wat ze bad wist ze niet.

Ze flapte ’r de ene wartaal na de andere uit — dingen zonder zin en gedachte, zo troebel en hopeloos-verhaspeld, dat ze telkens met zich zelf lei te praten, ieder ogenblik de kluts kwijt was, om bij een nieuwe, rauwe, ’t ledikant-be-dreunende slag, koortsachtiger met de ander — met-die-daar-bóven te brabbelen.

In geen tijden had ze gebeden. Wat had zij te vragen? Gewend as ze onder mekaar waren met alles te spotten, met de mensen die ’s zondags deftigies na de kerk drentelden, met de pastoors in d’r lange soutanes en d’r zakken vol kamfer, die ’t straatje door kwamen, ja, gieren van ’t lachen as ze deën om de ongehoordste smeerpijperijen, waarover gelovigen verwoed tekeer zouen zijn gegaan — zou ze nog an geen schiétgebedje hebben gedacht.

Maar na de gebeurtenissen van de dag, ’t beetje horizon dat in ’r leven scheen te komen en na ’t gemoker der donderslagen — zonder anspraak — most ze praten, doorpraten, in één joeling voort.

Stokte ’t, was ze afgedwaald, opnieuw in de rumoering van eigen avonturen en herinneringen, met ’n dwazig ver

3°