Wat niet kon - en andere verhalen

‘En óf ’t uit is!’ zei Lea, van de sofa opstuimigend — de bedenking van straks glad vergetend — ze stikte in ’t ge-broei, met dat angstig leven buiten —; ‘ik ben ’r beu van, juffrouw ,.    —    nog langer dat wijf, met ’r inhalige streken,

voor de aardigheid as de anderen ‘Moe’ noemen, ’n moe godbeter! — : ‘ik ben ’r méér as beu van! ’t Is nóg niet te laat! Daar zei je van lusten ...’

Moe ging ’r bij zitten.

De eerste onverwachte donderslag had ’r niet zo van ’r sokkels geslagen as dat — dat — de gehitste, verregaande brutaliteit van een, die nooit ’n woord tegensprak — alles an ’r te danken had.

’r Vette hand-kluifjes op de tafel, de lippen in aamborstig gemummel, zon ze vóór ze loskwam — toen was ’t dub-bel-raak:

‘Je ken op slag!’ zei ze hijgend. ‘Wie houdt je tegen? Vul-nis! We motten weer is ’n prakkie vlees met uien bewaren! Da’s me dank — me dank — horen jullie? Ze is d’r beu van! Ik ben jou zó lang beu ... !’

Dat was de dooddoener, dacht ze — daar kon ze ’t bij laten, maar ’t meisje, wakker door de herrie om niemendal, vreemd-wit door ’r moed om ’t ineens, gewoon-weg te zeggen, liep tot an de deur en met de knop in de hand, schijnbaar kalm, troefde ze ’r zó, dat ze nog onbewogen stond, toen de deur alweer dicht was.

. . Goed hoor. Best, hoor. Morgen ga ’k op ’n betrekking uit — en as je meer wil horen, mot je ’t me vent vragen — ’k ga tróuwen .. .’

‘Wat heit ze gezeid?’ herhaalde ‘Moe’, van ’n zó overkillende bedaardheid, of ze wou weten hoe laat ’t was.

‘Ze gaat trouwen,’ praatte Anna, glimlacherig de anderen aankijkend.

‘Trouwen...?’ vroeg Carmen, ’r niet zóveel van snappend. ‘Ach kom! — Ach kom!’ zei de juffrouw, in de pluchen leunstoel terugschokkerend.

29