Wat niet kon - en andere verhalen

snoepend, sterk door ’r neus snuivend, en met longen die piepten, of ’n scharnier los had gelaten, droogde zich nog eens ’t bezweet gelaat met ’n tip van ’r bonte voorschoot.

Ze was in geen stemming om ’r mond te hóüen — al sloeg de bliksem in: ’r wrok van de hele dag most ze luchten.

‘Zal me weer — zal me nog is gebeuren -- da’k jou de huissleutel — de sleutel van me huis geef — geen dag — geen dag krijg je meer vrij . ..’

Op de punt van de sofa, los van de leuning, om ’t bevend gedreun na elke donderslag minder te voelen, was ze verveeld gaan zitten.

De afmattende warmte der kamer, met ’r lucht van uien en knoflook, tabaksdamp en koffie-waseming, gaf ’r congesties.

As ’t nog effen duurde, ’t nijdasserig gekwebbel van ’t mens, dat je door ’r moeilijk praten nog benauwder maakte, verstopte ze zich in de kelder bij de lege wijn- en cham-pagne-flessen tot ’t lichten voorbij was, of — in godsnaam

— kroop ze in bed onder de dekens.

Dat kon ze net nóu hebben. Niet de minste komplementen wachtte ze af. Schuld had ze niet...

‘Nee, geen dag meer — geen dag,’ hardnekkigde ‘Moe’ die bij zulk weer ’n humeur en ’n gestel had om te stenigen, ‘dat komt maar — dat komt binnen — dat gaat uit — dat mot met ’n — met ’n armoedzaaier — ’n kemie, te nakend om z’n achterwerk te krabben .. .’

‘Hou je op!’ viel Lea giftig uit, ‘of ’k smeer ’m ...’

‘Ze smeert ’m — ze smeert ’m — déé je ’t,’ zei ‘Moe’ driftig, en kwaadaardig de hondeharen van ’r schoot slaand, liep ze naar ’t hoekbuffet, om ’n paar slokken lauw water uit ’t karaf je te slurpen.

Je hoorde ’t ’r keel inklukken, zo gulzig as ze slikte.

Dan met ’n bolle woede, om ’t ontzag ’r in te houen, zich bijna verslikkend, accentueerde ze nog eens: .. .‘As je ’t maar weet — da’s uit — da’s uit — ik leef niet van de wind!

— da’s uit...!’

28