Wat niet kon - en andere verhalen

Benee an de trap werd geroepen, zó as ze ’t hoorden.

‘Is d’r iemand?’ vroeg Anna, hees-van-angst, dat ’r boven ’n kerel was — stel je d’r voor ...

‘Ik ben ’t,’ zei ze, zélf blij dat ze niet alleen was.

‘Wel allemachtig,’ zei ‘Moe’, nou ook in de gang, en omdat ze geschrikt was, klonk ’r stem zo kurkig en hijgend, of ze pas ’n trap op had gelopen — soms most ze door ’r astma gaan zitten — ‘wel allemachtig — wat doe jij?’

‘’k Heb me uitgekleed — voor de hette ...’

‘Ken jij,’ blies ‘Moe’, ’r gezicht dat zwom van de koffie, afvegend, ‘ken jij niet fassoenlijk goeiavond kommen zeggen — mot je as ’n dief ’t huis inlopen?’

‘Ik...’ begon Lea — maar met ’n schok van angst, bijna de traptreden afstruikelend, zweeg ze, omdat ’n eerste, als ’n ontploffing zo zwaar knallende donderslag, ’t huis dee dreunen. De ruiten rammelden na.

‘He ...!’ zei Anna zwakjes — en in de plonzende stilte, die de gang scheen te verwijden, spraken ze geen woord meer, voor de benedenkamer-deur ’t benauwde vertrekje besloot.

‘Moe’, dadelijk in ’r pluchen leunstoel gezakt, en zó as ze zat de verharende, dove kees, die op champagne-kurken gedresseerd was, op ’r schoot had gekregen, schoof ’r kof-fiekom nijdig over ’t tafelzeil, en opgewonden pratend, ademzuigend tussen elke twee, drie woorden, hernam ze ’r spijtige aanloop: ‘Wat bennen dat — voor streken — voor streken — om binnen — om binnen te sluipen — da-je iemand — iemand — de stuipen — op z’n lijf jaagt...?’

‘Toe moe,’ suste Anna, wier neus door de schrik scheen vergroot, ‘toe, maak geen ruzie, as ’t zulk noodweer is...’ En met dat ze ’t zei, knetterde ’n fijne rateling, door ’n beukende slag geslokt.

‘Jezis-mirande!’ schrikte Carmen, naar de neerhangende gordijnen kijkend of buiten iemand stond, die de kamer inloerde. ..

‘Moe’, de hete kamerlucht met ’r staag-werkende lippen

27