Wat niet kon - en andere verhalen

langzaampies vort gingen... Voor haar niet. Wie lustte koffie in die hette?

Dan werd ’t weer stil.

’t Licht most afgedraaid zijn — alleen de bovenste slingers van ’t klimop bleven door de lamp in de kamer beschenen, wiegelden door ’t sterker stoten van de wind om de hoek.

Of je in de duinen zat, zo rul begonnen ze te woelen...

Ach, ach, wat ’n idee — je éigen huishouen — erges in de nieuwe buurt — proberen je potje te koken — wat zo glad niet zat. Ze had ’r nog nooit ’n poot an uitgestoken — an geen aardappel zelfs.

Affijn, as élke getrouwde vrouw’t kon, was ’t geen heksenwerk.

En as-ie ’n zuur gezicht zette, as ze stijf op tafel kwamen, zou ze is an z’n slappe endjes snor trekken, om ’m in z’n sas te brengen. Die snor van ’m, nou! Stukkies serpen-tien, die in ’n goot hadden gelegen, hahaha! Die most ’r af

— d’r was niks mee te beginnen ...

Met ’n kinderlijke blijmoedigheid, in zich zelf lachend, was ze opgestaan, om ’r huisblouse an te trekken, nou ’t werem-pel inene zo koel werd, dat je je onlekker voelde.

Of ze had ’n beetje koorts van de overgang an zee — of je kreeg pestillent weer.

De krant, die-ie ’r gegeven had, stak uit de split van ’r rok, zou ze vergeten hebben.

Effetjes inkijken. Daarvan bedierf je niet. En misschien

— misschien ja. ’t Geluk lee in ’n hoekie ...

Op de rand van ’t ledikant, ’t haar tegen de kralen franje der lamp, hield ze ”t papier gestrekt, om de vouwen en kreukels te gladden .«.

‘In een klein, stil gezin — terstond — een nette kinderjuffrouw — enig kindje — op de hoogte van de fröbel-me-thode — tevens voor de linnenkamer — eenhonderd zestig gulden...’

25