Wat niet kon - en andere verhalen

missen, al speelde ze komedie met ’m, omdat je ’t ’n man nóóit moest laten mérken, wou je je-zelf niet in je vingers snij jen ...

De handen onder de kin, de elbogen op *t kozijn, zat ze ’t klimop van de blinde muur te dromen.

Die grote knot schaduw in de glimmende blaadjes — was zij, zij ...

En as ’t wóu, as ’t meeliep, had ze hier d’r langste tijd verzeten — wier ’t mogelijk goed met tante, die na moeders dood as ’n sloof voor ’r gesjouwd had — én met ’r broer die god-weet-waar uithing...

Wat zouen dié zeggen as ze in de krant zouen lezen... ‘Getrouwd Mina de Beuker — Lea! Stel je voor dat ze zich Lea noemde! — Mina de Beuker met Dirk ... Dirk ...’

Al leen ze d’r op de pijnbank — z’n van wist ze niet, most ze ’m de naaste keer vragen. Die was goed, zeg! De van van je aanstaande niet weten — om je ’n breuk te lachen ...!

Maar de advertentie móst ’r kommen... En niet zuinig... Wat ’n toestand, wat ’n toestand ... !

’r Armen waren op ’t kozijn vergleden — ’r hoofd, meeverzakt, stak buiten ’t venster.

Benee glimmerde ’t gaas van de kippenren in de schijn van ’t keukentje, ruitjes en draadjes, as van zilver, boven ’t witte kalkpuin, dat de stukadoor ’r gister in had gesmeten.

Daarnaast groende, fleurig als bij dag, de uitgebloeide ra-barberplant, met gaten as vuisten, zó as de rupsen ’r huis hadden gehouen — ’r om heen glansde ’t kiezelsteen-paadje, met ’t dauwspettend gevonk van ’n vertrapte glassplinter.

‘Moe’ most benejen in ’t keukentje an ’t scharrelen wezen.

Telkens tegen ’t kussen van klimop, zag je de schaduw van ’r vette, gebogen schouders — en vreselijk kemiek as je alles afloeren kon: de wasem uit de ketel flapte met schokken uit de tuit. Zeker an ’t koffiezetten, nou de heren

24