Wat niet kon - en andere verhalen

’t Was om te stikken.

*t Lucht je van de gestoofde lappen met uien, die ze voor d’r zondag hadden gegeten, leek door de kamervoorwerpen, ’t beddegoed, ’t behang, als door ’n spons gezogen. Bij zo’n warmte raakte je de odeur in geen uren kwijt.

Voor ’t raam, in je onderlijfie, met ’t beetje wind langs de blinde muur, knapte je op, kon je blazen, op je gemak zitten soezen, óf je ’t ze zou zeggen, óf je je mond open zou doen, óf je op slag ’t gezanik en gewurm an zou halen...

Nee, nóu niet — niet voor je zekerheid had — niet voor ze bij ’r eigen had uitgemaakt, dat ze ’t helemaal beslist doen zóu — zóu ...

D’r lee zo’n afstand tussen, he, wat...?

Eer-ie uit Groningen, Leeuwarden, Franeker, hoe ’t daar verder hiette werom was, duurde ’t minstes ’n week of drie...

Wat ha-je je te haasten ...? D’r kon zo’n vracht gebeuren.

Misschien nam-ie zelf z’n draai. Want de mannen — de mannen — nou! Om op te schieten ...!

Nee, nou zat ze te liegen en gloeiend ook. Hij was anders — zo waar ’r ’n goeie God bestond — ja, die bestónd — daar had ze de klare bewijzen van dat-ie ’r z’n hand toestak — zo waar God ’r hielp — Dirk was anders — hóé anders kon ze niet zeggen — daar vond je geen woorden voor — anders, anders ...

Van ’t eerste begin was-ie anders geweest — om de duvel over in te hebben — zwaar-op-de-hand, krimmeneel vervelend, om ’m te laten stikken — maar dat lieve gezicht van vandaag waarmee-ie had leggen anhouen — en zoas-ie kijken kon anders as de anderen —• en zo zéker, as ’n uitgemaakte zaak as-ie ’r arm door de zijne had gehouen an station van de Elektrische toen-ie familie tegenkwam — nou ze z’n vróuw wier — z’n vróuw — allemachtigste God, hoe gek ’t in ’t leven liep — ’n jongen die-ze voor twee maanden niet kon — die-ze nóu — die-ze niemeer, nooit meer zou kennen

23