Wat niet kon - en andere verhalen

‘Wat wil jij nou toch!’ begon ze gejaagd te beweren: ‘as ’t je heus, wérachtig ernst is — as ik zo dol ben ja te zeggen — kijken ze je dubbel na — ken je niet in de stad blijven wonen . .. ’

‘D’r zijn meer plaatsen in ’t land ... ’

‘En dan — dan — gooi je me later alles voor me voeten

‘Ik jou? — Jij mij, hahaha!’

Voor ’t eerst sinds ze in dat hippe-leven rond-modderde, keek ze in twee mannen-ogen, die ze niet begreep, die ’n raadsel voor ’r waren, waarvoor iets als ontzag in ’r ang-stigde — voor ’t eerst sloeg ze ’r armen om z’n nek.

‘Hou je me niét voor de mal, Dirk?’

Je voelt zélf, hoe ik ’t met je meen ... ’

‘Dus — jij wilt me bij je móéder .. . ?’

‘Dat wil ’k . .. ’

‘En je zal ’r niks vertellen ... ’

‘As je — zonder ’n dag te verliezen — ’n betrekking zoekt...’

‘Geef me je krant,’ zei ze, afwezig, in koortsend besluit . . . : ‘dan zal ’k wat jij angestreept heb . . . ’

Uitpraten liet-ie ’r niet.

Als ’n verliefde dwaas greep-ie ’r in de duin-eenzaamheid in z’n armen — en z’n vrolijkheid werd zo aanstekelijk, dat ze in ’t Volkskoffiehuis op ’t Plein, bij ’t paarse biefstukje en de bleke aardappel-schijfjes, nog laat zaten te zwammen en plannetjes te stoven.

ii

’t Hele benedenhuis, flodderig van geel-zijden gordijnen met vergoorde kanten, schreeuwde in de kniezige zorgjes-straat van verveloze kozijnen, bloempotten, groentewinkels en ne-rinkjes-voor-de-buurt.