Wat niet kon - en andere verhalen

‘Da’s goed,’ antwoordde ze bedrukt.

Alleen liet-ie ’r de duinglooiing afsukkelen — tegen z’n gewone attenties in, en op de weg tussen de heuvels liep-ie zo ontstemd, of ’r krakeel en ruzie geweest was.

‘Jij bent ’n mispunt, hoor,’ begon ze na ’n poos — ’t was gezellig — dat je eigen gedachten op vreten! — : ‘heb ik jóu iets in de weg gelegd?’

‘Je kan toch niet willen,’ zei-ie stug, en zo snel voortstappend, dat ze ’m haast niet bij hield: ‘dat ’k lach, nou we ons galgemaal gaan gebruiken ... ’

‘Ach kom — morgen is nog ’n dag ... ’

‘Niet voor ons ... ’

‘Waarom niét?’

‘Omdat ’k zó niet doorga ... ’

‘Malle!

‘ ’k Begin ’r niet voor de zoveelste maal over . .. ’

‘Dus is ’t me laatste halve biefstukkie?’...

‘Ja — morgen trek ’k voor ’n maand na ’t noorden — terug zie je me niemeer ... ’

‘Dat zég-ie ... ’

‘Dat doé ’k — jij geen lust ’n fatsoenlijke meid te worden — ik geen lust met cénten bij jou te kommen .. . ’

‘Da’s ’n verliefdheid, die jij ’r op nahoudt — da’s om na te vertellen!. .. ’

‘Wat doet ’t ’r toe of ik op jou verliefd ben — as jij niet dat om me maalt!’ zei-ie driftiger — dreigend voor ’r stilstond.

Even was ze bang. Z’n grijze ogen keken ’r vijandig aan. Voor ’t eerst na de schulden-ellende van voor jaren, had-ie door haar onverschilligheid en zijn passie, z’n leven in de war laten schoppen — glee-ie opnieuw naar bene jen.

‘Ik hou wel — ik hou te véél van jou,’ zei ze bevreesd: ‘maar tróuwen ken niet — ken niet... Je moeder ... ’

‘Over mijn moeder hoef jij je niet ongerust te maken!’ viel-ie scherp uit.

20