Wat niet kon - en andere verhalen

’n Krekel, ergens in ’’t warren der helmen, zong met schrapende kalmte — de geit, benard door de volheid van de uier, riep met klaaglijk gedrens.

Zich plotseling driftig omdraaiend, verbaasd over ’r zwijgen, zag-ie ’r gesloten ogen, ’r gevouwen wimpers, ’r als in denken genepen lippen.

‘Slaap je?’ vroeg-ie met ’n opwelling van spijt, dat-ie zich had laten gaan — straks hoorden ’t de vriendinnen — zouen ze ’m in de maling nemen ...

‘Nee,’ zei ze zacht, zonder op te kijken.

‘Waarom zeg je dan niks?’ drong-ie aan.

‘Omda’k leg te dénken,’ antwoordde ze haperend.

As ze in ’r eentje geweest was — op ’r kamer — zou ze ’r hoofd in de kussens hebben gedrukt.

Nou had ze moeite.

Waar-ie bij was — néé. ’m Te zoenen — ook nee. Dan kwam ’t los — liever beet ze zich ’r lippen stuk.

Hij — hij kon dat beginnen — as man — as allemans-schar-rel, keken ze niks van je door de vingers, ’r Was geen proberen an. Nonsens! Nonsens! Hoe haalde-ie ’t zich in z’n hoofd...

Voor haar was ’t uit, uit, uit — voor haar bestond niks meer — enkel de dood — waarover je makkelijk praten kon — maar waarvoor je god-zo-angstig was.

’r Vuisten gebald, lei ze in ’t zand, zwaar-ademend, met zenuw-trekkende lippen.

‘Wat scheelt je?’ vroeg-ie ongerust.

‘Mijn — niks,’ zei ze vinnig opzittend, maar ’r bleek, gespannen gezichtje maakte ’m bezorgd.

‘Dus — je wilt niét?’ zei-ie nog eens ernstig.

‘Nee.’

Kalm stond-ie op.

‘Laten we dan gaan eten,’ sprak-ie, plots poenig van onverschilligheid, en z’n handen sloegen ’t zand van z’n knie-en.

*9