Wat niet kon - en andere verhalen

ha! — ’t behandeld worden als ’n marskramer — lompheden slikken — en omdat je tuk op ’n ordertje ben, met een glimlacherig, onderdanig smoel je mond houen... Ik geloof — da’s waar — dat je ’r minder courage voor nodig heb, om je in ’n oorlog door vijanden heen te slaan, as dag aan dag, as niemand je nog ként — winkels en bazars af te snorren. Ik, die zo verwend was geweest, die de dandy uit had gehangen, met rekeningen van acht-, negenhonderd gulden voor overhemden en dassen — ik, die de mensen niet anders dan met de hoed in d’r hand had gekend, die op wedrennen en sportfeesten met geld sméét — ik, most me laten

— welgevallen. Daar waren winkeliertjes, die me ’n half uur lieten wachten, terwijl ze d’r kadetjes zaten te soppen

— daar waren ’r, die me niet eens te woord stonden, die me drie maal terug bestelden — voor niemendal — daar waren ’r, die je permitteerden uit te pakken en je weer afscheepten. As je dan in de trein, derde klasse, in ’n hitte om bij neer te vallen, je orderboekje nakeek, op je tien vingers kon narekenen, dat je zo’n dag geen droog brood had verdiend — steeg ’t bloed naar je kop, most je je geweld andoen, om je vervloekte monsters niet uit ’t raampie te smijten. Ik geef je m’n woord, da’k wel ’ns in zo’n smerig logement — hóé ’k ’t anlee, was ’t te duur — als ’n kind heb leggen grienen. Tóch heb ’k doorgezet — wat ’k vast had, heb ’k vastgehouen — tot ’k óver m’n laksheid heen was. As je *t niet opgeeft, krijg je wat je wil... ’

Zonder ’r an te kijken, klampte-ie de handen om de knie-en, met z’n sterke rug naar ’r toe.

Toen, omdat ze niet antwoordde, met gesloten ogen languit bleef liggen — streek-ie nors ’n lucifer af, bezoog ’t helder vlammetje. Traag slierden de blauwe rookkolkjes z’n hoofd om.

’t Bleef stil.

’t Donker slaan van de branding kreunde met zwakke echoën tussen de duinen.

18