Wat niet kon - en andere verhalen

twee maanden alles verkocht — hield ’k ’n schuld zó groot, dat ’n burgergezin van de rente had kunnen leven. En nooit, nooit heeft moeder ’n woord verweten ... ’

⁴.. . Da’s mooi, he?’

‘Of ’t mooi was? Dat mens is ’n engel. Uit ’r éigen huis, is ze naar ’n verdieping drie-hoog getrokken. Uitgaan doet ze niet meer. Daar heeft ze geen behoefte an, zégt ze — ze sluit zich liever op ... ’

‘... En wat ben jij toen begonnen?’

‘Wat ’k je zei. Toen ’k insolvent was verklaard — dat betekent, dat je geen zaken meer doen kan — heb ’k ’n poosje in het buitenland geschooierd. Daar leggen de baantjes niet opgeschept — en moeder had niet te eten. As ’t zover mét je is gekomen, heb je twéé kansen — ’r ’n eind an maken — of je luie nek buigen en fatsoenlijk wérken. Ik heb ’r geen eind aan gemaakt — anders zou ’k hier niet in ’t zonnetje babbelen — ik heb in je zuurste appel gebeten — ben naar Holland teruggekeerd — heb weken lang advertenties gelezen — kantoren afgelopen — de gemeenste, vuilste vernederingen ondergaan — ben angekeken, of ’k uit de gevangenis was ontslagen — of ’k gestolen had — eenmaal op de fles, ben je diéf! — om ’t in me betrekkingen ’n paar weken uit te houen — m’n handen stonden verkeerd, ’n Jaar ge-lejen, bofte ’k met ’t baantje dat ’k nou heb — reiziger in kramerijen — ’t hele land door — de ellendigste gaten.. . Nou bén ’k ’r. Maar ’t begin — ’t begin! Daar ken jij je geen voorstelling van maken. Als ’k daaraan denk, wor ’k ziek. Met je monster-valies, de eerste dagen, voor ’n dure winkel staan — verlegen as ’n kwajongen — zonder moed de deurknop te vatten — van de ene etalage-kast na de andere — met je houding geen raad weten — denken dat ieder je nakijkt — je schuilhouen als ’n kennis voorbij komt — en dan eindelijk bang voor de winkeljuffrouwen en bedienden naar de patroon vragen ... Dan ’t koninkie spelen van zo’n patsertje — zo’n koninkie ben ’k ook is geweest, haha-

i7