Wat niet kon - en andere verhalen

ophakken, as je bekent — hoe je voor je hele bestaan — naar menselijke berekening in de zorg mot blijven... ?’ ‘Hóéveel bedienden had je dan?’ informeerde ze, moeite doend om ”t botte van ’r niét-geloven in ’r stem te maskeren.

‘Zes

‘Zes! — Was jij baas over zés bedienden?... Dan was je’n Piet —zeg!’

‘Dat was ik,’ glimlachte hij pijnlijk, voelend dat ze ’t als ’t gezwets van een bij-’n-pot-bier opnam: ‘ ’k was ’n belabberd diertje, enkel voor sport en vrouwen levend — enkel op kantoor komend om geld op te nemen, geld, geld ... Waar ik ’t gelaten heb, weet ’k niet... De arme bliksems, die bij me op kantoor voor ’n schijntje werkten, hadden ’n hondebestaan. Die snauwde ’k om ’n kleinigheid af — over ’t paard getild as ’k was! Wat zag ’k op ze neer — of ze ’n minder soort waren!... Tot de bom barstte — de ene deurwaarder na de andere ’t kantoor platliep — en ’k op ’n morgen na ’n fuifnacht, katterig en ziek, de boel gesloten vond — beslag gelegd ... Begrijp je?’

Ze knikte. Nee, ’n lolletje was ’t niet. Dat merkte ze. Wat ’n beroerdigheid had die vent an z’n kop gehad ...

‘ ’t Ergste,’ hernam-ie zo vertrouwelijk, als-ie in geen ja-ren met iemand gepraat had: ‘ ’t ergste was ’t voor me moeder, die ’n onbezorgde ouwedag voor zich had — die van toeten noch blazen wist — ’r kapitaal in de zaak had steken. Daar had je bij moeten zijn, Lee — diezelfde morgen, toen ’k als dronken thuis kwam om ’r voor 'te bereiden. Ze wist ’t. De oudste bediende was ’t gaan zeggen — had ’r de papieren van de Rechtbank gebracht..Ja, dat ken jij niet allemaal snappen... En da’s bijzaak — We waren niet alleen alles kwijt — de paar eigen huizen ... ’

‘... Hebben jullie éigen huizen gehad?’

‘Ja,’ vertelde-ie bijna vrolijk, omdat ze niét langer twijfelde: ‘eigen huizen — ’n eigen spannetje... Binnen

16