Wat niet kon - en andere verhalen

van z’n snor — ’n snor als ’n wenkbrauw zo dun, met witte vel-plekjes tussen de haren — krulden de mondhoek om — ’n poes kon ’t niet zuiniger hebben.

Kemiek dat-ie zo’n klein hoofd, zo’n katte-snorbaard, op zo’n stiere-nek en zulleke gemeen-sterke schoeren had.

Kemiek dat de man, die ’r twee tegelijk andorst — as-ie begon was-ie gemeen! — verlegen as ’n kind dee — en in-ene over z’n vroeger leven loskwam, zonder dat ze gevraagd had ...

‘Ik dacht,’ babbelde ze — nou-ie z’n mond bleef houen —: ‘... ja, anders heb ’k niet gedacht — dat jij je héle leven

— hoe oud ben je?... ’

‘Zevenentwintig ... ’

‘... Zevenentwintig? ... Je ziet ’r over de dertig uit. Dat jij je hele leven kemie was ... ’

‘Nee — dat ben ’k nog geen j aar ... ’

‘Ben je vroeger zelf baas geweest?... ’

‘Patroon — van ’n grossierszaak — we deën in ’t groot...’ ‘Hoe komt ’t dan, dat je ... ’

‘Dat zei ’k je al — ’k liet alles an me bedienden over... ’ ‘Zit je nou op te hakken — of is ’t waar?’

Onprettig lachend wreef-ie ’t zand van z’n handen, keek ’r an.

‘Waarom zou ’k ophakken?’ vroeg-ie verwonderd.

‘Da’s nogal glad,’ lei ze dadelijk uit — lam als ze uit de hoek kon komen — : ‘we hakken allemaal op! Je mot Anna horen. Die d’r vader en moeder hebben ’n groentekelder en as ze met de heren praat — was ’r pa — ’r pa, zeg!

— officier en ’r ma — ’r ma, vanachter de kar: hoe vin je ’m? — ’r ma, ’n freule of zo iéts ... Ik heb nog nooit kennis an ’n doodvreter gehad, of ze deën as studenten — allemaal ij o-vivat! — óf ze liegen dat ze toneelspeler zijn ... Je mot ze kennen ... ’

‘ ’t Is niet zo’n bijzondere eer,’ praatte-ie tam tegen ’r ongeloof in: ‘om ’n blok an je been te hebben. Noem jij ’t

15