Wat niet kon - en andere verhalen

‘Jij?...’

‘Ik. Als je met me wil — terugkrabbelen doe ’k niét! — hoef je niet te geloven dat ’k jóu ’n dienst bewijs — ik heb ’n portie gedonder achter me rug, die ’k geen twééde keer zou willen doormaken. — Net als jij, heb ’k ’r tegen opgezien, maanden én maanden, om me op advertenties an te biejen. De eerste keren heb ’k me kop gestoten — en toen ’t eindelijk lukte, was ’t beroerd. Zelf ’n zaak uit de handen van je vader overnemen — patroon zijn — van geld geen waarde weten — je firma op de fles zien gaan door éigen schuld — en as reiziger van ’n ander je broodje bédelen — voor ’n winkel staan drentelen óf je, al of niet, zal binnen gaan — ik heb gele jen — en met jou begint me geluk — as je durft... ’

‘Jessis, jessis,’ zei ze enkel — z’n toespeling nauwelijks oplettend.

Daar zat ze erger as gebluft bij.

Dirk ’n éigen zaak — petroon geweest — en as ze ”t goed begreep, benul van dat soort dingen had ze niemedal — geen centen genoeg om ’t vol te houen... Wie kon dat ruiken?

Netjes in z’n manieren was-ie, maar meer as ’n gewone kemie had ze nooit achter ’m gezocht.. .

Hij bewoog niet.

Met z’n handen had-ie ’n schep gloeiend zand gestoken, liet dat nou zachies tussen de gleuven van z’n vingers siepelen, of ’t ’n zandwijzer was.

De zon blonk ’r langs, de ragfijne stralen met vonkende spetting besproeiend, gouden kwarts-spartelingetjes, bevend van glittering, val van fonteinen en golfjes, als ’t gedein van korenaren bij wind, barsting van heenstortend pulver, roomgeel bij de vingertoppen, en in rook-suizing kringlend verdwalend.

’t Was ’n spelletje van licht en zand, dat z’n aandacht scheen te houen.

Z’n pijp, uitgegaan, kromde de kin over — de haartjes

14