Wat niet kon - en andere verhalen

’t Zou ’r niemendal gedaan hebben — tien maal had ze ’t zelfde gehoord — as z’n stem niet zo vreemd had geklonken.

Naar ’m toedraaiend keek ze of-ie zo gek, heus zo bezopen was te huilen — maar z’n ogen waren star van ’r af, en toen ze z’n kin in ’r hand nam, hield-ie z’n nek schrap, bang zich te verrajen.

‘Toe, Dirk,’ praatte ze verveeld: ‘begin nou geen nonsens! Trouwen ... Trouwen ... Je moeder mot nodig ’n schoondochter as ik hebben! — Ze ziet je blazen — En dan nog — as ik op jóu mot wachten — in de eerste drie, vier jaar heb jij ommers geen kans ... ’

Ze was ’r week bij geworden.

An zo’n ernst kon je niet denken.

Zij — zij, met ’n verleden, van af ’r zeventiende jaar — zij, met ’n toekomst die ’r heet van wanhoop maakte — as ze dórst prakkizeren — as ze ’n ogeblikkie tot bezinning kwam en ’t onder de dekens uitsnikte — zij tróuwen!

Hoeveel hadden ’t ’r niet voorgeleuterd — bij ’n fles rooie of champie? Jawel. Jawel. Je doe maar.

De jaren dat ze dié praatjes geloofde waren voorbij. Dat meende ze tot vandaag. En nou zat die hartelijke vent naast ’r met tranen in z’n ogen — tranen waarvoor-ie zich geneerde — omdat ’n man ’t liever in z’n eentje dee.

Ransel, as van ’r moeder, vróéger, was beter te slikken as dat. Wat ’n kwiebes! Je zat ’r mee in. Voor geen goud zou ze ’t Anna of Carmen verteld hebben. Ze werd ’r stil van.

‘Luister nou is voor ’t laatst — dan zal ik je met rust laten,’ begon-ie onvast: ‘... as jij wil, wil ik. Maar je mót helpen. Je mót. Toen we vanmorgen ’n glas melk in de boerderij dronken, ben je bleek geworden toen je beesten zag, die ze met ’n ijzer ’n merk in d’r bast hadden gebrand. En toen keek je verwonderd omdat ik je zei, dat ’r ook ’n hoop ménsen met ’n merk rondlopen. Jij bent getekend — ik ben ’t... !’

13