Wat niet kon - en andere verhalen

’n spijtig, door de warmte nog bleker gezicht, keek ze naar ’t spel der kinderen in de verte.

Z’n ogen hield-ie niet van ’r fijn profiel.

Onder ’t geel van de strooien rand, met de bloedrode rozen en verlepte lelietjes, leek ze zo anders en bekoorlijker, dan wanneer ze ’r ruw, loslippig op los praatte — tegen de dingen, die ze ’m vroeger zo dikwijls gezegd had, in.

‘Jij maakt je niet moeilijk,’ sprak-ie met dogge-geduld en amper bedwongen zwaarmoedigheid — niets scheen vandaag vat te hebben — : ‘en da’s juist ’t lamlendige — ’n meid van nog geen tweeëntwintig, die terug zou kunnen, as ze terug wóu ... ’

‘Dat lieg-ie — ik ken niet terug — dat weet je zo goed as ik...’

.. Dat weet ’k niet! ’k Heb je vanmorgen zes, zeven advertenties angestreept — voor juffrouw-van-gezelschap — voor kinderjuffrouw —voor winkeljuffrouw ... ’

‘... Jammer dat ’r geen baker, geen min bij stond!’

‘... Met grapjes schieten we niet op ...⁵ ‘... Dat doen we net niet. Zónder getuigschrift nemen ze me met likkende vingers, hahaha!’

‘Heb je ’t al één keer geprobeerd?’

‘As ’k gek wor!’

‘ ’t Ellendige is, dat je je niét de moeite wil geven... ’ ‘... ’k Wou dat je ophield! Jij begint me de keel uit te hangen! Heb je wat voor me? Nee! Heeft een van je kennissen wat voor me? Nee! Denk je da’k lust heb in ’n katoentje te lopen — met ’n dienstbooienmuts op? Niet voor tien gulden in de week! Of jij praat, praat, praat — praten is goedkoop — en hoe goedkoop!’

‘Ik heb méér gedaan as praten,’ zei-ie over ’t zand naar ’r toeschuivend, en ’r hand in de zijne nemend: ‘ik heb je gezegd — dat zeg ’k je nóg is, dat ’k je trouwen zal, zodra je uit je stinkend rendez-vous weg ben — en zodra ik ’n huishouen kan velen.’

12