Wat niet kon - en andere verhalen

Met de beurs in de hand bleef-ie wikken en soezen.

Op ’n duintop, vlak bij de zee, waren spelende kinders geklommen.

De vrolijke stemmen, klinkend en watelend, sloegen van wand naar wand.

En bij ’t uitgelaten vallen en buitelen van de top in ’t dal, wipten de spillebenen der meisjes in ’t tollend gezwiep der flappende rokjes.

Meer naar de zij van ”t dorp liep ’n geitje te grazen, ’t touw achter zich aan, al maar door in ’n kring.

Soms, bevallig van sprong, dartelde ’t de duinglooiing langs, tot de paal in de grond de lijn met ’n ruk recht dee veren.

In die frisse, weelderige stilte, de beurs onbewogen, tob-de-ie nog, toen ze lachend opbonsde.

Met ’r tengere, bleke handen mepte ze ’t zand van ’r schoot, en de haarpennen uit ’r hoed trekkend, schaterde ze ’t uit: ‘Wat doe jij met je beurs? Heb je je duitjes geteld?’

‘Ja,’ zei-ie mee-lachend en met gedwee’s in z’n stem: ’nog ieder ’n halve biefstuk — en ’k leg ’r ’t loodje bij neer... ’

‘Zit je daarom met zo’n begrafenisgezicht?’

‘Ja.’

‘Ben je wijs, zeg? ’k Heb nog niemand zo zwaar op de hand as jij gezien! Da’s vandaag geloof ’k de zesde maal, da-je over centen miert. Daar schiet je mee op! ’k Heb nooit gehoord, dat ’r bij niks door tobben bij komt, hahaha! Hier hè-je mijn beurs — mét merg, hahaha!’

’r Knipje met ’t platte buideltje wipte tegen z’n hoed, en na-lachend, begon ze ’r gezicht met eau-de-cologne te betten.

Nou kwam ’t gezeur nóg is — dat voelde — zag ze an z’n ogen.

Voor ’n verzetje ’n dag uit — ’n volle dag aan ’t strand —

10