Het zevende gebod

72

Bart (knorrig op en neer loopend). Frans die had ’t an z’n ruggegraat — Karel an z’n nieren — Jaap an z’n hart — jullie, medici verzint elk: oogenblik wat anders — ’n heele collegezaal vol malades imaginaires !

Peter (kalm het hoofd schuddend). Allebei de longen zijn aangetast...

Bart. Wiè beweert dat?

Peter. Ik. Sust nou effen!... Je sputa liegt niet. Voor ’n kleine maand heb ’k ’t onderzocht. En toen dacht ’k — toen dacht ’k — toen wou ’k mezelf wijsmaken — zoo laf ben je — je ivil niet gelooven — toen — bij wijze van — aardigheid — heb ik ’t den prof. laten kijken die vond ’t géméen — die vroeg van wie — van wiè ’t was — en maakte z^n compliment. Verduiveld mal! Je zou ’t ’n mop kunnen noemen... (een stilte). Zeg, kerel, in ’n futtelooze bui flap je ’r alles uit — geef me je woord dat je je mond houdt...

Bart. M’n mond houen!

Peter. Lotte die zou... (werpt zijn zakdoek in H vuur, dan glimlachend). Zie je, zóo doe ik dat. (bukt bij een kastje). En even ’n schoone nemen.