Het zevende gebod

Peter (vroolijk). ’n Endje van m’n schoonpapa.

69

Bart. Al was ’t van de straat opgeraapt. Als 'k niet rook ben ik geen ménsch. Homosum! (gaat naar het balkonraam). Geen enkel buurtje.

— Verdomde stakker .. .

Peter. Wie?

Bart. Die. Ze staat ’r nog . ..

Peter. Wiè ?

Bart. Diè. Toen ’k voor ’n kwartier hier was hebben Lotte en ik ’r al opgelet. Kijk bij de lantaren. Wat ’n broodwinning — om in zoo’n kou te moeten wachten op den eersten den besten

— den éérsten den besten — die tegen betaling mee naar béd wil. Kijk ’r op en neer loopen. Stakker ... (zich omkeerend) Wat doe jij ? . ..

Peter (den zakdoek langs de lippen bewegend) Niks.

Bart (verschrikt). Peter — je liegt.

Peter. Merci.

Bart. Ik zag — bloed.

Peter. Jawel — dat spreek ’k niet tegen. Niet de moeite waard. Me wat geforceerd, (een stilte)

— hij kruipt bij het vuur.) Daar ligt nog ’n endje

— bij die turf...

Bart. Wel verdomd!