Het zevende gebod

36

Bart.    Je    boekie?...    Niéuwe    overbuurtjes.

Engel. Zijjen gordijnen en ’n kanarie...

Engel. Natuurlijk ’n mintenee. En wat een — ze stikt in ’t goud...

Bart. Nou — ’n mintenee? ’t Ziet ’r zoo. . *

Engel. Ach Jeesis meneer — je ruikt ’t van hier. ’s Avons om tien uur presies staat ’r ’n bakkie stil. ’n Lekker dier, hoor! De kruijenier die mot elleke maand fijftig gulden te veel op ’t boekie schrijve. Daar krijgt-ie sijn percente van. Sóó set se d’r minteneur af! Je mot maar lef hebbe. En oud! ’s Morges siet se geel as saffraan.    En    ’s    avons sou je d’r    niet herkenne

van de verref. Fijn soort! Ik heb me nooit ge verf.

Bart.    Ja,    jij    heb dat    ook niet    noodig, Engel

— jij heb nou    eenmaal    ’n teint.    (bij de schrijf

tafel). Wil je dat cahier opengeslagen laten liggen en ’t vooral niet omslaan.

Engel. En me boekie, meneer?

Bart. Je boekie? Als je daar achter komt zal ’k is kijken.

Engel. Kijke?... Hoor is {Schel. Zij opent nijdig de deur, rukt aan het touw.) Wie daar? Daar doe ’k niet an! Toe haal de deur achter je gat dicht! (Bons. Zij sluit de kamerdeur.) Alweer ’n