Het zevende gebod

132

Dobbe. Geef je geen moeite. De deur is op slot. ’k Zal jóu bij m’n vrouw en m’n dochter laten! . .. Jóu! Jóu!

Lotte. (hijgend) O, éventjes maar ...

Dobbe. Nee.

Lotte. {de handen wringend) Ik heb ’m nog niet goeiendag gezegd ...

Dobbe. Je heb lang genoeg de tijd gehad. Marsch!

VIJFTIENDE TOON E EL.

Engel. Een kruier. De vorigen.

Engel, (verlegen) De kruier, meneer.

Dobbe. Mooi.

Engel. Dié mot je hebbe. Kan j’m alleen an?

Een kruier. Nou — dat zal wel lukke. Waar mot-ie wezen?

Engel. Waar of die weese mot, juffrouw ? (een stilte).

Dobbe. (norsch) Nou!

Lotte. (vreemd-glimlachend). . . ’k Weet ’t niet. . .

Een kruier. Ja — as ü ’t niet weet — weet ik ’t nog veel minder!