Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

Tateretaaaaa! Tateretaaaa!...

Zóó na *t binnengeslokt koffiedrinken — ’t ging met reuze-happen en tjokvolle keelen of ze *r in stikken zouen — holden ze weer naar ’t veilig plantsoen, waar niemand op ze hoefde te letten, omdat geen tram en geen wagen door ’t ijzeren rasterwerk heen kon.

Tateretaaaa! Tateretaaaaa!

Jo, met de oranjesjerp en z’n zelf getimmerde degen, beblies de blikken trompet. Z’n wangen builden op als pompoenen en deeën zeer tot dicht bij z’n ooren, maar niet voor alles in de wereld zou-ie ’t signaal-tetteren an ’n ander hebben overgedaan. Hij was de hoornblazer en hij blééf ’t! Als-ie éénmaal toeterde — leien de anderen, maar ook precies as soldaten, de stokken en latten — alleen Guus had ’n echt geweer — over de schouders — als-ie twéémaal toeterde begonnen ze te marchee-ren, en als-ie ’t driemaal, met heel z’n voorraad asem dee, stormden ze in galop, de bajonetten geveld, ’t vaandel voorop, en schreeuwden en brulden, zoo bezeten en helsch van lawaai, dat de meissies, die mee mochten doen, omdat ’r niet genoeg jongens waren, kouwe ruggen van ’t akelig gehoor kregen. Al van ’s morgens tien uur af, v/aren ze met ’t zelfde spelletje bezig geweest. Nou, na ’t haastig eten der boterhammen, wachtten ze op Jan met de trom en op Guus, die met ’t echte geweer natuurlijk de generaal most wezen.

’t Was na de drukkende warmte der laatste dagen druilend-koel weer en soms dreven lood-blauwe koppen in vaart langs de daken en langs de ijzeren zuil, die hoog in de wolken de duiventil hield, waaraan ’t net der telefoondraden vast was geklonken. Dan, als ’n plotse stuifwind opstak, de takken der boomen en de blaren der struiken wirden en woelden, greep de smeedijzeren bovenbouw van de zware kolom ’t schamplicht der stuwende wolken en kleurde de til zoo aschgrauw en met zulk een vreemden, fel-blikkrenden schijn, of er een onweersknal dreigde.