Land van geleerdheid (serie Heijermans' Camera)

21

Dit is de buurt der Bars en een blijft geopend tot diep in den morgen.

⁹r Komen bakjes en snorders. De voerlui klitten saam bij 'n deur en voor de rijtuigen dommelen de paarden.

Eén, lomp, zwaar en strambeenig, draagt ’n muilkorf, 't Bijt. ’t Is niet jong meer. Z’n manen zijn borstelig-goor. Z'n rug heeft schrijnplekken van 't tuig en witte kwakken, waar zalf werd gesmeerd. Jaren en jaren heeft 't dier karren en wagens getrokken. En 't bijt. ’t Bijt nog. De muilkorf omzwachtelt 't hoofd met de kleppen en oogen. De neusgaten snuiven damp door de windsels van den kolder. De ooren draaien mee met elk geluid, bij ’t toeslaan van ’n deur, bij ’n voetstap, ’n stem. Als *11 nachtboot de brugkoepeling doorstoomt, de scheepsbel over 't water klepelt, de witte wolken de grachtwanden omslieren, spich-tigen de ooren. Als 'n auto ’r lichtkwelling zwalpt en de naden der keien uit ’t straatdonker bijten, flappen de ooren neer langs 't hoofd en flitsen weer op als windwijzers bij buiïgen dag.. De andere paarden hangen onbeweeglijk in 't tuig — hij schuurt den korf tegen ’t ijzer lemoen. En ’t voorbeen graaft, opveerend als ’n elastische hoepel, de keien bebeitlend, beschrapend, beket-send.

Weg is de rust. ’t Hoefijzer klopt en krast, en verhavent 't licht van je lamp, 't tikken der klok. En als de koetsier 't beest eindlijk ’n por geeft, hoor je gestadig 't schuren en kuchende wrijven van ’t leer van den muilkorf tegen ’t lemoen.