Het pantser

69

Martha. Sloopen voor onze kussens, Marit-je. — ’t Is toch niet èrg, dat ’k ’t zèg ? ...

Mari. Née, èngel...

Martha. Als ’k ’n sloop zie, zie ’k jouw hoofd — met je grijze haren ’r op — grappig, hè? — en dan denk ’k — en dat mag je toch ook zeggen an de man waarvan je hóüdt, niet vent? — an — an — ’t — an óns kindje ...

Mari . . . Martha ...

Martha... Of is ’t verkeerd . . .

Mari. Nee ’t is goed.. . Als je van mekaar hóüdt...

Martha. Niewaar? En ’n jongen, hè?... Maar geen driftkop, hè? Geen aartje naar z’n vaartje en naar z’n grootvaartje, hahaha!. ..

Mari (zacht) . .. Dus — niét bedanken, Martha?

Martha ... Bèdanken ?

Mari... Geen ontslag nemen ? ...

Martha (op den grond zittend met het hoofd op zijn knie) . .. Ontslag nemen — malle, groote jongen

— en ik dan ? — en wij dan ? .. .

Mari... Ja — en wij dan? ...

Martha. — En me servetten, m’n sloopen?

— Kijk me is goed in me oogen...