Het pantser

25

z’n vader heeft ’111 met kommando’s opgefokt — z’n vader dweept met Hèsselfelden — hij, dat ben ik nog altijd, is geëngageerd met de dochter van ’n kapitein — hij, stumper, wordt op ’n onnoozlen dag wakker door de ellende die-die overal ziet — door ’t miserabel leven links en rechts en op zij — dat kloppen daar, is van ’n schoenmakertje dat nog niet naar bèd is geweest — hij wordt wakker, zeg ’k, begint boeken te lezen die-die vroeger niet vermoedde en als-die zoover is, als-ie wéét dat-ie meediént om ellende ellende te laten, aar-zelt-ie om dat af te rukken, bang voor ’n vader die méér en érg verdriet heeft gehad, bang voor z’n meisje waarvan-ie hóüdt, bang voor de maatschappij, vooral voor de maatschappij — zonder m’n uniform ben ’k ’n nul, ^n nikskenner, minder dan ’n schoorsteenveger die z’n vak, z’n nuttig vak verstaat...

Frans. ’t Zeg nog eens baantje, baantje, kerel. O — ik ben de laatste om je ’n andere opinie op te dringen. Maar nou je eenmaal in ’t gegalonneerd schuitje drijft, raad ’k je heel kalm niet overboord te wippen. Drijven is beter dan zinken. En — och — in ons goeie landje hebben we zoo’n vreedzaam leventje, jongen! Als je braaf oppast, breng je ’t misschien tot minister van oorlog. Da’s