Sabbath

hand aan zwaard in verwering, geloovig omdrommend den berg Sinaï, schuchterde hem tot öngeloovig gedroom als in kinderjaren. Hoe ’n Jid sóciaalder kon zijn begreep-ie niet. Ze konde voor zijn part de pèscht krijge met d’r gezappel over prevaat-bezit. Schtos! Schtos! Geen krimmel waard! ’n Jid most niet vergete dat-ie Jid was, dat-ie geen an-stoot most geve. De christene zeie daalijk, dat ’t ’n Jid was, as 'n Jid wat dee. ’n Jid most nietan de wegtimmere. Prevaat-bezit! Og! Je wier ibbel van ’t gekles! — Zelfs als-ie joden recruten zag, kepie op ’t kroeshaar, vond-ie ’t iets raars-in-den-dag, ’n ding dat niet in ’t kerak-ter van Jehoediem lei. Hij was van hèt gedrukt, doezlig, schuchter kamertjesleven en Bekkie bezig met oudbakken brood, rozijnen, amandelen, sucade, eieren, bruine suiker en vet, handen kneedend het sjalet-deeg, stemde hem tot evenwichtig, lichtschuw, verlegen, tevreden sproetenmannetje, bang voor wrijvingen van hetbui-ten-leven.