Sabbath

SABBATH.    75

tikje azijn. Zelik smulde van schijven pekel-komkommer en mierik. Ze spraken niet. Op ’t binnenplaatsje klakten de voetstappen van ’n man uit de doozenfabriek. In de stilte hoorden ze ’m urineeren in den vollen bak, wat als gootgesiep kletterde. Daar waren ze an gewend. Over warmte klagen wou niemand voor de ouwe vrouw. Maupie hield vork ondersteboven, als diamantslijpers bij eten. Zelik duwde met glimvinger aan, wat niet bij schepping op vork wou. Vaag knorde in zijn hoofd ’t bedenken dat moeder lastiger werd met den dag — enne hoe dat most gaan — as-ie — as-ie — ’t zou ’t beste toch weze Bekkie te trouwe — hij kwam haast op jare. Maar ’t was alles vaag. De warmte omklamde hem brandrig, hield zijn hoofd als in broeiende watten.

Dan vertelde Maupie, om de stilte te breken van de negotie van den dag. Bekkie terwijl aan ’t afnemen was voor de Broodsjalet,