Sabbath

6o

teeder, zacht-kietlend verstervend. Doch Bek-kie’s ziel, het leven van haar oogen, het geluid harer stem, de donzing van haar hals, dreven in leeuwrikken-slag, machtig-rouleerend, bóven d’ether van foelie, safraan, het slibbig geglij van de kringen. Zonder Bekkie’s ziel zou de simpele soepmaterie niets zijn geweest. Het wonder maakte de soep tot S j a b-b e s s o e p, tot soep van zoo klassieken smaak, dat Zelik in zweetende verrukking met langzame schepjens genoot. Om heet gehaktballetje ging het gemaal zijner tandstompjes, safraan was in hem, foelie was in hem, peper was in hem, elk niéuwe lepel hevelde het wonderbaarlijke, Bekkie’s ziel, in hem over. Hij zat in stil gesmak, slurpend om de soep te bekoelen, met lichte pufjes blazend, zweetbedekt als een ouwe korst kaas bij zomerdag onder glazen stolp. Er was geluk in hem. Gedommel in Sjoele werd tot realiteit. As-ie opkeek zag-ie Bekkie’s vette lippen in vetglimming bij den lepel.