Sabbath

59

soep was vermicelli, spaansche erwten, veel foelie, veel safraan, ook peper. Nog was het niet alles. Haar soep was haar Ziel, ondoor-grondlijk als iedre mysterie. Niet ademde zij in de gele vetbulten die aan d’oppervlakte kringden, nóch in de uitgezóchte kluifjes en murgpijpen, noch in de balletjes, nóch in het soepvleesch, Bekkie’s kern dooijuichte de soep, zooals die tot innigst geheel uit vermicelli, spaansche erwten, foelie, safraan, peper, kluifjes, mergpijpen, balletjes, soepvleesch èn uit het Wonderbaarlijke, d’opperste stijging harer maagdlijkheid, welke in uren van overmenschlijke extase fluïden van ziel tot soep kon herscheppen, gegroeid was. Eiken Vrijdag-namiddag was zij er kapot van, óp als na zwaar-inspannenden arbeid, moe als een geestenbezweerder. Bekkie’s soep was heet-smijdige, vloeibaar-vette Lafenis. Ether van foelie, safraan wufte boven — de erwten schoten in knop, waaiden den geur van heur kelken — de peper tuilde in bloesem,