Sabbath

54    SABBATH.

„Ken ’t raam niet wat ope,” pufte Zelik, z’n voorhoofd afvegend.

„Tóch me te veul,” zei moeder kribbig. „Tochte? Tochte? Waar mot de toch vandaan kèmme?”, hield Zelik aan: „d’r is geen toch-ie in heel Amsterdam.”

„De kou snijdt me te veul in me rug as ’t raam opegaat... Is ’t hier warrem, Maupie?” „Néé,” lacherde Maupie: „Zelik is zoo vèt an zijn lijf... heit ’t dadelik hitzig...” ,,’t Is om te stikke... ’t Toch heelemaal niet... Probeer ’t maar is... ”

,,’t Toch wel!... Hij wil ’t beter wete... Alles weisz me scheintje!”, kregelde moeder.

„As tante d’r nou niet teuge ken,” zei ook Bekkie: „jij komp pas van de frissche straat... As je eenmaal zit is ’t zoo warrem niet..

Zelik en Maupie trokken de jassen uit, kwamen in hemdsmouwen aan tafel te zitten, bei met de hoeden op. Moeder door Bekkie geholpen, schoof bij, vlak bij de koperen kachel, Bekkie droeg stoof aan.