Sabbath

SABBATH.    43

aan de bedsteedeur bezig. De kam ribbelde door de roode krullende waterspettende haartjes, door de rossige bakkebaardjes.

„Oome Sjek?”, vroeg-ie: „Dat kan ellek gebeure... As je in ’n trein zit ka-je dirral-jeere... Op straat ken ’n pan op je hoof valle... Wat zeg jij, Bekkie? ...”

„Og, laat ’m prate,” gemelijkte moeder weer: „Zoo zal ik ’t leve houe dat-ie ’t niet doet... Og!... Nog niet tot z’n kuite gaat-ie d’r in...”

Zoó zeker was ze van bewering, dat Zelik ’t opgaf, ’t Denkbeeld van héélemaal in ’t water te springen dee ook wel grièzelen. Ijverig voor ’t spiegeltje strikte hij de das, zette den hoogen hoed over den hiaat, wat hem daadlijk tien jaar verjongde.

„Ken ’k zoo gaan?”

„Ga nou maar! Ga nou maar!”

„Nah — tot strakkies.” — Nog frisch-nattig van ’t kommewater, met de tefïllem onder den arm bukte hij de tree af, het