Sabbath

4i

iemand gezien had met zóo ’n lange asem as Zelik. Zelik met de ooren boven het watervlak hóórde ’t tusschen het gebobbel door en zich spannend bobbelde-die zóó angstig-lang dat-ie met ’n ruk uit de kom weg moest, sproeten-gezicht paars van bloedopstand. „Goed om ’n breuk van ’n ader te krijge” —, keef moeder. Zelik, gezicht óver de kom voor het druipen, zei dat-ie ’t nog wel twéémaal zoo lang kon en ’t water gebencht vindend, hield hij ’t hoofd ver voorover, water aanspoelend naar den hiaat tusschen de kuifjes rood haar.

„As ’k tijd had gong ’k zwèmme,” zei hij zich drogend.

„Om ’n ongeluk te krijge!”, riep Bekkie — „om ’n kou voor je leve te pakke.”

„Laat ’m prate,” knorde moeder, die wijzer was en Zelik geen oogenblik van zulke stoute onderneming verdacht. Hoogstens nam-ie ’s winters ’n heet voetbad met soda en groene zeep en snee dan z’n ekster-oogen. Maar Zelik overmoedig bij de kom