Sabbath

40    SABBATH.

„Gehst-de nit nach de sjoel nach de

sjoel, Zelik?”

„Hoe laat is ’t dan?”

„Over hallef zeve.”

„Nou ’k ga toch.”

„Mod-je dan zoo laat gaan?”

„De sjoel gaat pas kwart over zeve ope... Alle tijd... Alle tijd!...”

„Alle tijd, tante,” zei ook Bekkie, die de koperen kacheldeur op de broodsjalet dicht-klepte.

Zelik bukte onder Bekkie’s bedstee, waar de waschkom stond, begon z’n Sjabbes-ge-kudder. Het hoofdje boorde een paar maal in de halfvolle kom, dat ’t water tot aan den rand steeg. „Lekker,” zei-ie dan, rood-van-bukking, spatjes proestend uit den natten plet-neus: „dat knapt je op... daar wor je ’n ander mens van” en weer buigend, hoofdje lang onder water, bobbelde hij lucht uit z’n mond-blaasbalg, wat zachte plofschokjes gaf en Bekkie verbaasd dee zeggen dat ze nog nooit