Sabbath

27

’t gekruif van de rosse bakkebaardjes, die de sproetkoontjes teer-oranje betintten door den schijn van het weifelend traplicht. De pet maakte hem jonger, dekte een hiaat af en de klep schaduwde zwaar over het voorhoofd en de rul-roode brauwen. Er was niets listigs aan hem, niets uitgebetens, niets van het breede gedroom der jodenkoppen buiten, niets van het hartstocht-doorvreetne. Eerder was zijn gezicht, ros door het roodrige haar, beschaduwd door kleppet, van eene onnoozle verwondring, alsof heel-malle toevallige ontmoeting van verlegen kleine trekjes rondom het neusje geschiedde — gegeneerdheid van schuwe burgerluidjes die op visite uitgaan, op waarlijke visite en bête-rig, in struikel over verdwaasde gebaartjes, lachen, lachen. De trekjes van Zelik leken, verdóóld in het sproetengespat, schuchter den weg te zoeken. Hij had een egaal-rood, niais-achtig sproet-hoofdje, verouwelijkt door het rossig gewol der pluizende baardjes. Ook waren zijn oogjens