Sabbath

22

Ze reikte den kop, stil-voorzichtig, houdend in evenwicht den vetboolus, die op den rand van het schoteltje lag. Haar warme wijsvinger raakte zijn vol-klamme hand, die het schoteltje greep èn den vinger.

„Mot de koffie nou stèrte?... Nou Zelik schei uit!...”

De vinger glee los. Zelik zacht aan ’t slobren van koffie. Nu zag hij haar weer, kort en dik, met zwemmende oogen en het zwellend gesprei der groote neusvleugels èn den hals mollig en geel. Steunend op toonbank, slurpte hij rustig, zij wachtend op den kop. Dan beet hij van den suikerzatten vetboolus, bruine tandstompjes in kleef buil en zei met een mond vol kleevrig genot:

„ ... ’k Wou dad-’k zóo in jod beet! Ug-ug-ug!”

„Wadde gijnpoonem!”, kniklachelde ze. Bei stonden in kelderwinkel-geschemer, hoofden haast schurend tegen de balken. Tusschen gehang van ouwe uniformen, jassen