Kinderdroom

dan hetzelfde effect alsof zij ritueel de woestijn in werd gezonden.

Toen zij bijna bij huis was, haalde zij op straat een buurvrouw in.

‘Straks word je nog verkouden, met dat natte haar!' verweet zij Zwaantje vriendelijk. ‘Wat zul je ’m straks missen', zei Yvon-ne terwijl haar blik zich richtte op de plek waar bij Zwaantje, onder haar jas, binnen afzienbare tijd een berg zou verrijzen.

‘Ik geloof er niets van’, antwoordde Zwaantje, blij met de afleiding. ‘Ik heb me enorm op deze zwangerschap verheugd, maar het valt me bar tegen.’

‘Ben je misselijk?’ klonk het meelevend.

‘Nee, dat niet, maar dat is ook zo ongeveer het enige waarvan ik geen last heb. Ik ben doodmoe, 's Nachts krijg ik steeds kramp in mijn benen. Koken vind ik een bezoeking. Wat is dat toch voor een akelige gewoonte van mensen om eens per dag warm voedsel in hun mond te stoppen?’

Op de vrijdag- en zaterdagavonden kwam Zwaantje daar niet onderuit. Dan zette zij een laffe maaltijd op tafel, waarvan Joost en zijn kinderen bij elke hap proefden dat deze met tegenzin was klaargemaakt.

Met de opscheplepel in de hand stond ze te w^rachten of er een bord werd toegestoken.

‘Mag ik ook een béétje?’

‘Maar je zei net dat je honger had.'

‘Nu niet meer zo.'

Met een getergd gezicht vroeg Michiel om een stuk challe. Hij propte het in zijn mond en probeerde de hap weg te kauwen.

‘Is er iets?'

Zwaantje keek Joost en de kinderen aan.

'Het is zo vies', klaagde Anneke.

95