Kinderdroom

16

Op een avond in maart liepen Joost en Zwaantje, degelijk gearmd, door het stadsbos op weg naar een restaurant. Druppels van een verse regenbui gleden bij een windvlaag van de takken en de vogels zongen met een kracht alsof ze de laatste zonnestralen wilden vasthouden. Tussen de natte bladeren van het vorig jaar dook overal jong groen op. Onderweg somden zij jongens- en meisjesnamen op, die ze vervolgens becommentarieerden of associeerden met bekenden van hen. De volgende dag zouden zij een nieuwe ivf-poging gaan wagen. De schrik over de mislukking van de vorige keer bleef aanwezig, maar zij waren vol hoop en dat was voldoende om iets feestelijks te ondernemen.

Bij het kaarslicht en een lamsschotel gaf Joost een pakje aan Zwaantje, dat hij al die tijd onder zijn regenjas had verborgen. Verrast nam zij het aan en haalde het papier eraf. Om hen heen klaterde een beschaafd applaus van andere gasten op. Zwaantje lachte, enigszins in verlegenheid gebracht. Voor zich hield zij een pandaberin met een jong in haar armen.

Vanaf dat ogenblik nam zij de berin bij elke tocht mee naar het ziekenhuis op de achterbank. Op de parkeerplaats propte Zwaantje het dier met haar jong onder in een tas, die zij voor dit doel steeds bij zich had. Het moest wel voor anderen verbolgen blijven in welk bijgelovig stadium zij was aangeland. Anderen hadden daar niets mee te maken.

Na veertig tweedagelijkse injecties om de natuurlijke cyclus stil te leggen, negentien bloedprikken. achttien dagen aan het draagbare infuus, vier andere injecties, een punctie, de terugplaatsing van verscheidene embryo’s en in totaal veertien

91